Twee figuren

Twee figuren, een man en een vrouw, zitten met hun ruggen naar elkaar gekeerd. Ze zitten elk op een andere rand van het bed, verzonken in gedachten, beiden in hun eigen wereld. Beide figuren zijn letterlijk en figuurlijk gescheiden. Een strenge snede deelt het bed genadeloos in twee aparte, maar onvolledige delen.
Dit beeld was reeds te zien tijdens het kunstenfestival Watou 2017 dat ging “over alleenigheid en ondraaglijke eenzaamheid”. Deze sculpturen zijn dan ook een mooi voorbeeld van hoe eenzaamheid zich eveneens kan voordoen als je niet alleen bent. Daar waar we bij Dekoninck meestal geconfronteerd worden met op zichzelf staande, geïsoleerde beelden, zien we nu een tweetal. Het prangende gebrek aan communicatie komt hier des te duidelijker naar voren.

‘De jongen met het harnas’ (2021)

'De jongen met het harnas’ is het jongste beeldhouwwerk van beeldend kunstenaar Katrin Dekoninck. De sculptuur toont een jongetje - nog een kind - dat zijn armen kruist. Een stekelig harnas hangt
gedrapeerd over zijn rug. Met de ogen gesloten, sluit hij zich af van de boze buitenwereld. Kwetsbaarheid en innerlijke onrust zijn twee thema’s die steeds terugkeren in het werk van Dekoninck.
Met ‘De jongen met het harnas’ slaat de kunstenares een brug tussen mens en natuur. Het harnas doet denken aan de dierenwereld, waar net de meest kwetsbare soorten voorzien zijn van een pantser. Een
evolutionair mechanisme dat ontstaan is om het onbekende op afstand te houden.
Ook als mens meten we ons zo’n schild aan en dekken we ons in tegen onze omgeving. Dekoninck toont met dit werk hoe het broze en het hardvochtige vaak twee zijden van dezelfde munt zijn. Tussen
wat we voelen en wat we tonen bestaat soms een hemelsbreed verschil. Het werk van Katrin Dekoninck raakt gevoelige thema’s aan, maar zwaarwichtig wordt het nooit. Haar
herkenbare stijl is sereen, gedetailleerd en levensecht. Ondanks haar vakkundigheid kiest ze er bewust voor om zowel inhoudelijk als esthetisch geen perfectie na te streven. In de wereld van Dekoninck
figureren vooral kinderen en ouderen. Weerloze of hulpbehoevende mensen die hun plaats in de wereld (opnieuw) zoeken en jammer genoeg te vaak uit het blikveld van onze samenleving vallen.
Doorheen de jaren bekwaamde Dekoninck zich in het boetseren in steengoedklei. Een broos materiaal dat nauw aansluit bij de inhoud van haar werk. ‘De jongen met het harnas’ is een bronzen beeld
beschilderd met een patina die deze kleitextuur nabootst. Zo behoudt het werk zijn breekbaar karakter terwijl het toch bestand blijft tegen weer en wind.